اے شہر پدا آباد بیت ... چندن ساچ

آزمانک

اے شہر پدا آباد بیت

چندن ساچ

مئے لوگ چہ شہر ءَ کمو دُور اتنت۔ من ءُ منی مستریں برات شہر ءَ مدام پجّی ءَ شتگ اتیں۔ ہمے راہ ءَ کہ ما گوستگ اتیں اے راہ ءِ چاریں نیمگ ءَ جنگل ات۔ بزیں درچک اتنت۔ درچکانی تہا مُدام مُرغانی توار ات۔ اے جنگل ما بے تواری ءَ ہچبر نہ دیستگ ات۔ برے برے ما راہ ءَ مارے، گوجے، جنگلی پِشّی یے، روباہے، کرگوشکے، تولگے ءُ دگہ کسان کسانیں ساہدار ہم دیستگ ات۔ جنگل ءَ پد بلاہیں ریکے ات ءُ ہمے ریک ءِ جہل ءَ شہر ات۔
شہر ءَ مارا راشن ءِ دُکانے ہست ات۔ ما دکان سُہب ءَ مہالہ پچ کتگ ات کہ چہ کوچگاں آؤکیں مردماں راشن زرتگ ات ءُ پدا مہالہ گوں اشتراں در کپتگ اتنت۔ مئے دکان نہادی ءَ ات۔ پمیشکا گیشتریں اشتری ءُ کوچگی مردم مئے گراک اتنت۔
یکرندے ما دکان ءِ پچ کنگ ءَ اتکیں داں گِندیں نہادی ءَ مُچی ءُ میڑی اِنت۔ ما دکان پچ نہ کت مُچی ءِ نیمگ ءَ شتیں کہ باریں چے بوتگ۔ ما کہ مُچی ءِ کِرّا سر بوتیں داں اشترے شِنّال انت ءُ وپتگ۔ ہمدا یکے ءَ را جست کت کہ اے اشتر ءَ چے بوتگ؟ آئی ءَ گشت کہ اے اشتر دِیھ ءَ جتگ۔
اے اولی رند ءَ ات کہ من اشترے اے رنگ ءَ کپگ ءَ دیستگ ات ءُ آ مرد ءَ کہ گشت، اے اشتر دِیھ ءَ جتگ۔ منی دل ءَ تُرسے نشت ءُ جان درھگ ءَ بوت۔
من اشتر ءِ نیمگا چار اِت داں آئی ءِ چم ارس اتنت ءُ انچو در اتکگ اتنت گشئے کسے ءَ سِیمے گرم کتگ ءُ آئی ءِ چمان ءَ پِر داشتگ۔
من اشتر ءِ چم کہ دیست اَنت انچو پد کنز اِت ءُ چہ مُچی ءَ یکّر بوت ءُ دکان ءَ شتاں۔ برات انگہ ہمودا ات ءُ ہر نوکیں مردمے کہ اتک گڑا تچک ءَ ہمودا شت۔
دگہ دراج ریشیں مردے کہ آئی ءَ مشہدی پاگے سر ءَ ات، اے میاہ بَرّی ات۔ اے مئے پجہ آروکے ات کہ ایشی ءَ یک رندے منی دنتان ءِ درد بستگ ات ءُ پدا بار دگہ منی دنتان ءَ درد نہ کت۔ میاہ بَرّی تچک ءَ ہمودا شت کہ اودا اشتر کپتگ ات۔
ما نوں دکان پچ کتگ ات ءُ گراک ہم رؤگ ءُ آیگ ءَ اتنت۔ اناگہہ ءَ اشتر ءِ گارّگ ءِ توارے بوت۔ اے سکّیں بلاہے گارّگے ات۔ انچو گشئے کسے وتی مرگ ءَ نزینک ءَ بگندیت ءُ کوکار بکنت۔ ہمے وڑا اشتر ءَ گارّ اِت۔ دراہیں مردمانی دلگوش اشتر ءِ نیمگ ءَ شت۔
اشتر چہ وتی جاہ ءَ پاد اتکگ ات ءُ چانپٹ کنان ءَ نہادی ءِ چاریں نیمگ ءَ تچگ ءَ ات۔ لہتیں مردم اشتر ءِ رند ءَ کپتگ ات بلے اشتر وتی وڑا چار دست ءُ پاد ات۔
میاہ بَرّی گوں حقیقی تبزیاں اوشتاتگ ات ءُ دم ءَ وانان ءُ ہکّلان ات۔ یا پیرانی پِیر، یا غوث پاک، یا شیخ عبدالقادر جیلانی، یا ابو صالح، یا واجہ ھِدر مہتر الیاس۔۔۔۔ میاہ برّی انچو کنان ات ءُ اشتر ءَ سئے ءُ چار رند ءَ گولائی ءَ تَرُکی وارت ءُ ہمدا کوھنیں دکانے کہ آئی ءِ دپ پچ ات۔ ہمیشی ءِ تہا سر ئِے گُت دات ءُ نوں گگڑگ ءِ بدل ءَ گپ ءَ بوت۔
من ءَ توبہ نہ انت۔ من توبہی ءِ دؤر ءُ باری دیری گوازینتگ انت۔۔۔۔۔۔ آزمان ءُ دریا منی وتی اَنت۔ آزمان ءُ دریا من ءَ پجہ کارنت۔۔۔۔۔ آزمان ءُ دریا گومن حبر ہم کننت۔ آزمان ءِ سرا آبادیں واباں منی چمانی تہا جاگہ کتگ۔ ہما ساہ دار کہ آزمانی واب گِندیت۔۔۔ آ گزروان ءِ وڑیں بد بوہ ءُ بے رنگیں شہرے ءِ تہا یک ساعتے ہم نشت نہ کنت۔ من وَ ادا سر کپتی گوں راہگوزی میلے ءَ سفر کنان ءُ اتکگاں۔ من مہمانے آں۔۔۔ مہمان۔۔۔ شما مہمان ءَ ہم نہ دار ات۔ ہما میل ءَ کہ من گون بوتگاں آئی ءَ چار روچ اِنت کہ آزمان ءِ سفر ءَ شتگ۔ من ءَ بِل ات کہ منی میل کیت من پدا رواں گوں۔ من ءَ وتی میل ءِ ودار انت۔ دانکہ میل نئیت من شمئے مہماناں۔۔۔۔ من ءَ مہ گلّین ات۔ من کس ءَ تاوان نہ دئیاں۔ منی دل ءَ پہ کس ءَ بدی نیست۔ من ءَ وت اے شہر ءِ بوہ ءُ باس ءُ بے رنگیں مردم دوست نہ بنت۔ من ءَ بِلّ ات من وت رواں۔۔۔۔۔ منی آزمان زیبا انت۔۔۔ منی آزمان ءِ دروازگانی دپ انگہ پلیت نہ اِنت۔۔ پرچا کہ اودا کس ءَ نہ اوشتاتگ ءُ سیہ شپاں نہ گریتہ۔
میاہ بَرّی تچانی ءَ اشتر ءِ کِرّا شت۔۔۔۔ اشتر ءِ سر انگہ دکان ءِ تہا ات ءُ اشتر گپ ءَ ات کہ میاہ بَرّی ءَ وتی تبزی اشتر ءِ لاپ ءَ جت اَنت۔ اشتر ءَ انچو وتی سر ڈن ءَ کش ات ءُ پشت ءَ شت۔ اشتر ءَ دوئیں دست برز کت اَنت ءُ انچو بال کت۔ مئے درستانی چم سِٹ اتگ اتنت ءُ ما اشتر ءَ چارگ ءَ اتیں۔ اشتر ءَ سُہر گدی ئیں جنینے جمباز ات ءُ آئی ءِ پنچ مئے نیمگ ءَ ٹال اتنت۔ اشتر برز ءَ روان ات۔۔۔۔۔۔ روان۔۔۔۔۔۔۔۔، روان۔۔۔۔ دانکہ چماں اندیم بوت۔
من ءَ سکّ ترسگ ءَ ات۔ من چار اِت منی برات ہم ترسگ ءَ اِنت۔ پدا دیر نہ گوست کہ بازیں مردمے یجّاہ بوت۔ ما ہم شتیں۔۔۔۔ مُچی ءَ جنیں آدم ءُ زھگ ہم اتکگ اتنت۔ مردمانی گولائی ءِ تہا پیریں زالے اتک ءُ تران ئِے کت۔ ما درستاں بے تواری ءَ ہمے پیریں زال ءِ گپ گوش داشت انت۔ آ گشگ ءَ ات کہ
“من ءَ بشارت بوتہ کہ اے شہر ءِ سرا بلاہیں آفتے کپیت۔ اے آفت چہ آزمان ءَ کیت۔ وہد ءَ پیسر ءَ ہم اے شہر ءِ سرا آفت کپتگ بلے پیسری آفت زمینی بوتگ انت۔ انوں کہ اے آفت پیداک اِنت اے آزمانی یے۔ نوں مارا اے شہر یلہ دئیگی ءُ رؤگی انت۔۔۔ پرچا کہ اے شہر ءِ جاہ ءَ سئے ہزار سال پیسر یک بلاہیں کبرستانے بوتگ۔ یک وہدے دریا دیما اتکگ ءُ آ کبرستان بار گپتگ۔ نوں آ مردگ پدا وتی دیار ءَ آیگ لوٹنت۔ مارا زوت ءَ چہ زوت اے شہر یلہ دئیگی ءُ لڈگی انت۔۔۔۔۔ اگاں ناں گڑا ما پہ شش ہزار سال ءَ کبر کنگ بیں۔۔۔۔۔۔۔ اے شہر پدا آباد بیت بلے ما جہل ءَ بیں۔۔۔”
پیر زال ءِ گپانی ہلاسی ءَ پد مردم یک یک بوت انت ءُ پہ وت شت انت۔۔۔ ما پدا ہم دکان ءَ اتکیں۔۔
دومی روچ ءَ ما سہب ءَ مہالہ شہر ءَ رؤگ ءَ اتیں کہ ما دیست جنگل ءِ مرغاں تیوگیں جنگل سرا زرتگ ات۔۔۔ ما کِمار نہ کت ءُ گوستیں۔۔۔ ما ریک ءِ نزینک ءَ اتکیں۔۔۔ داں گندیں ریک ءِ سرا بازیں مردمے اوشتاتگ۔ ما ریک ءَ کہ بالا بوتیں، کج انت۔۔۔ دریا ءِ تہا بلاہیں اشترے اوشتاتگ ءُ دپ ئِے پچ انت ءُ شہر ءِ سرا آس شانگ ءَ انت۔۔۔۔ دریا ہم روک انت ءُ کم کم ءَ دیما آیان ءُ لوگاں مان پتایان اِنت۔